De finale dag zaterdag 5 juli 2014
Door: Willy
Blijf op de hoogte en volg Ilja
06 Juli 2014 | Frankrijk, Levallois-Perret
Vandaag dan de laatste dag voor de sporters in Parijs, de Finale!!!
Om Half acht (!) zitten we al in de auto, in opdracht van Liza hebben Otto en Bob dit onzalige tijdstip afgesproken, het is ten slotte de finale en er is geen ticket meer te krijgen. En het is allemaal niet voor niets, om acht uur staan we in de rij voor de deur van de sporthal die pas om half negen open blijkt te gaan. Maar wij staan tenminste droog, degenen die later aansluiten staan in de stromende regen, vaak zonder paraplu.
Meerdere Adonis fans hebben helaas geen entreebewijs voor vandaag kunnen bemachtigen, ook wij komen een kaartje te kort. Maar toen was daar gisteren Gaatze die met een handgeschreven briefje langs de tribunes loopt: “WANTED: CARDS”, gelukkig begrepen de Engelsen dat wij nog tickets nodig hadden en al snel had ik contact met Fiona. Zij had nog drie tickets over, ’s avonds krijg ik een smsje met het bericht dat ene Liz de tickets voor ons meeneemt en mij, de vrouw met de jongensnaam te herkennen aan de oranje jurk, zal opzoeken, nou dat moet toch lukken. En inderdaad, als we ons geïnstalleerd hebben op onze vaste plek en drie rijen bezet houden met al het oranje en rood-wit-blauw wat we kunnen vinden heb ik zomaar de drie tickets te pakken. Helaas even geen gepast geld, “no problem my lovely, I’m here the whole day”.
Al snel kleurt de tribune weer oranje en even na tienen zitten we vol spanning te kijken naar Stein en Amber. Ze laten hun beste en tevens laatste oefening samen zien en krijgen daarvoor maar liefst 27.450, dat brengt hun uiteindelijk op een prachtige 5de plaats, wat een mooie afsluiting voor dit duo.
Na nog een hele serie finalisten voorbij te hebben zien komen nemen wij even pauze van de sporthal, op naar ons fonteinplein maar weer. Laatste boodschappen alvast voor de terugreis morgen en natuurlijk niet te vergeten voor tijdens het voetbal, vanavond Nederland-Costa Rica! Daarna weer terug naar de zaal, nog een staartje zien van junioren 1 en natuurlijk Charlotte en Veerle van FlikFlak en dan is het tijd voor ons trio. We bliepen nog eenmaal naar binnen en zitten er klaar voor. Natuurlijk zijn de zenuwen volop aanwezig maar wat kan er nou nog gebeuren, geplaatst voor de finale dus sowieso achtste van de wereld. Jorrit haalt met Ilja, Linda en Ilse alles uit de kast, ze doen voor het eerst hun combi oefening mét Triple en mét Muchina. Met een prachtige oefening sluiten ze deze wereldkampioenschappen af en daarvoor worden ze beloond met 26.550 punten. Uiteindelijk wordt het zelfs een 7de plek voor onze dames, super gedaan. En wat is dit ook een mooie afsluiting als team, helaas gaan ook zij volgend jaar niet met z’n drieën door …..
Natuurlijk mogen de meiden even bij ons op de tribune komen om gefeliciteerd en geknuffeld te worden, maar dan ook echt maar even want vanavond is het eindfeest en er moet nog gedoucht en getut worden. Helaas er rijdt geen sporters bus meer naar hun hotel, wat nu? Nou simpel, Linda en Ilja lachen even lief naar hun ouders en ja hoor na toestemming van Jorrit brengen Ed en Sita ze naar hun hotel en mogen Bob en ik ze weer ophalen. Kwart voor zes staan ze klaar in de lobby van het hotel want klokslag zes uur moeten ze weer terug zijn in de sporthal. Zo gezegd zo gedaan, tenminste van onze kant, ruim op tijd rijdt Bob onze auto voor en wacht ik bij de receptie, wacht ik bij de receptie en wacht ik bij de receptie….. uiteindelijk via de receptionist maar bellen met (hopelijk) de juiste kamer. “Bonjour” hoor ik, huh? Op de gok zeg ik maar “mei mem” en gelukkig heb ik goed gegokt, het is Ilja die in haar beste Frans uiteindelijk de telefoon opneemt. Ja ze zijn wat laat en ja ze komen eraan, maar ze waren druk aan het zoeken naar Ilja haar verloren accreditatiekaart..... die inmiddels al lang gevonden was …..op de tribune in de sporthal : {
Terwijl ik zit te wachten komt er een man bij de receptie, van wat hij zegt versta ik alleen de woorden Marcel Cerdan en uit de reactie van de receptionist begrijp ik dat hij met spoed een taxi zoekt naar het sportcomplex, dat blijkt helaas voor hem nog minsten 20 minuten te duren. De man keert zich naar mij en vraagt in het Duits (tenminste dat maak ik er maar van) of ik weet waar de taxi’s hier stoppen, geen idee natuurlijk. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij met ons mee kan rijden en dat ie in de kofferbak mag (onbegrepen grapje), een evt. bekeuring is voor zijn rekening (onbegrepen grapje). Ooo, hij lijkt me nu toch wel te begrijpen maar neemt mijn boodschap wel heel letterlijk want bij de auto aangekomen loopt hij al richting de achterklep. Hem toch maar voorin gezet naast Bob, Ilja bij mij op schoot, Linda en Ilse er naast en rijden maar. Onze niet zo spraakzame lifter biedt zijn excuses aan voor zijn slechte Duits, hij blijkt de Kazachstaanse trainer van Rieza in Duitsland te zijn. Hij kent Adonis uit Drachten en noemt meteen maar even dat er bij hun een toernooi georganiseerd wordt in september en dat Adonis ook uitgenodigd is. We proberen nog een gesprek aan te knopen maar dat gaat moeizaam, het helpt ook niet echt mee dat hij erg in de stress zit om op tijd te komen. Tsja klokslag zes uur redden we inderdaad niet meer maar we zijn al bij de achterkant van het gebouw als hij ons bedankt en midden op een kruispunt uitstapt en bijna rennend richting sporthal gaat. Wij gaan verder, stoplicht op groen, bochtje om en we rijden de parkeergarage binnen. Veel eerder dan onze Kazachstaande Duitser zijn onze meiden binnen…..
De hele dag prachtig acro voorbij zien komen van 33 verschillende landen, met wel drie Nederlandse teams in de finale. Wie de echte toppers zijn wordt wel heel erg duidelijk bij de prijsuitreiking, bijna alle gouden medailles zijn voor dezelfde twee landen. Op 1x het Portugese volkslied na horen we echt alleen maar het Engels “God save the Queen” en de zware Russische tonen, dit laatste lied duurt de organisatie waarschijnlijk te lang want consequent na zo’n 20 seconden volgt een fade out midden in de muziek. Dan hebben ook wij het gehad, de sporters hebben feest naar blijkt in een prachtig kasteelachtig gebouw, wij gaan een hapje eten bij “Hippo” met alle Apart City gasten uit Nederland en daarna ons eigen voetbal feestje vieren in de hotelkamer. Helaas heeft ons hotel de foute Franse zender en geen voetbal op tv, maar daar hebben we wel een oplossing voor:
LAPTOP-RADIO-IPAD-TV! Niet helemaal geslaagd moet ik toegeven maar het is gezellig en uiteindelijk krijgen ook wij met horten en stoten mee dat het Nederlandse elftal door gaat naar de halve finale. Niet tegen de Belgen zoals zij hoopten en mij vandaag op de tribune meerdere malen voorspeld is door verschillende Belgische supporters waaronder de moeder van Corinne.
Bedtijd en geen verslag meer typen, dat doe ik lekker morgenavond als we weer thuis zijn
Wordt vervolgd…..
Om Half acht (!) zitten we al in de auto, in opdracht van Liza hebben Otto en Bob dit onzalige tijdstip afgesproken, het is ten slotte de finale en er is geen ticket meer te krijgen. En het is allemaal niet voor niets, om acht uur staan we in de rij voor de deur van de sporthal die pas om half negen open blijkt te gaan. Maar wij staan tenminste droog, degenen die later aansluiten staan in de stromende regen, vaak zonder paraplu.
Meerdere Adonis fans hebben helaas geen entreebewijs voor vandaag kunnen bemachtigen, ook wij komen een kaartje te kort. Maar toen was daar gisteren Gaatze die met een handgeschreven briefje langs de tribunes loopt: “WANTED: CARDS”, gelukkig begrepen de Engelsen dat wij nog tickets nodig hadden en al snel had ik contact met Fiona. Zij had nog drie tickets over, ’s avonds krijg ik een smsje met het bericht dat ene Liz de tickets voor ons meeneemt en mij, de vrouw met de jongensnaam te herkennen aan de oranje jurk, zal opzoeken, nou dat moet toch lukken. En inderdaad, als we ons geïnstalleerd hebben op onze vaste plek en drie rijen bezet houden met al het oranje en rood-wit-blauw wat we kunnen vinden heb ik zomaar de drie tickets te pakken. Helaas even geen gepast geld, “no problem my lovely, I’m here the whole day”.
Al snel kleurt de tribune weer oranje en even na tienen zitten we vol spanning te kijken naar Stein en Amber. Ze laten hun beste en tevens laatste oefening samen zien en krijgen daarvoor maar liefst 27.450, dat brengt hun uiteindelijk op een prachtige 5de plaats, wat een mooie afsluiting voor dit duo.
Na nog een hele serie finalisten voorbij te hebben zien komen nemen wij even pauze van de sporthal, op naar ons fonteinplein maar weer. Laatste boodschappen alvast voor de terugreis morgen en natuurlijk niet te vergeten voor tijdens het voetbal, vanavond Nederland-Costa Rica! Daarna weer terug naar de zaal, nog een staartje zien van junioren 1 en natuurlijk Charlotte en Veerle van FlikFlak en dan is het tijd voor ons trio. We bliepen nog eenmaal naar binnen en zitten er klaar voor. Natuurlijk zijn de zenuwen volop aanwezig maar wat kan er nou nog gebeuren, geplaatst voor de finale dus sowieso achtste van de wereld. Jorrit haalt met Ilja, Linda en Ilse alles uit de kast, ze doen voor het eerst hun combi oefening mét Triple en mét Muchina. Met een prachtige oefening sluiten ze deze wereldkampioenschappen af en daarvoor worden ze beloond met 26.550 punten. Uiteindelijk wordt het zelfs een 7de plek voor onze dames, super gedaan. En wat is dit ook een mooie afsluiting als team, helaas gaan ook zij volgend jaar niet met z’n drieën door …..
Natuurlijk mogen de meiden even bij ons op de tribune komen om gefeliciteerd en geknuffeld te worden, maar dan ook echt maar even want vanavond is het eindfeest en er moet nog gedoucht en getut worden. Helaas er rijdt geen sporters bus meer naar hun hotel, wat nu? Nou simpel, Linda en Ilja lachen even lief naar hun ouders en ja hoor na toestemming van Jorrit brengen Ed en Sita ze naar hun hotel en mogen Bob en ik ze weer ophalen. Kwart voor zes staan ze klaar in de lobby van het hotel want klokslag zes uur moeten ze weer terug zijn in de sporthal. Zo gezegd zo gedaan, tenminste van onze kant, ruim op tijd rijdt Bob onze auto voor en wacht ik bij de receptie, wacht ik bij de receptie en wacht ik bij de receptie….. uiteindelijk via de receptionist maar bellen met (hopelijk) de juiste kamer. “Bonjour” hoor ik, huh? Op de gok zeg ik maar “mei mem” en gelukkig heb ik goed gegokt, het is Ilja die in haar beste Frans uiteindelijk de telefoon opneemt. Ja ze zijn wat laat en ja ze komen eraan, maar ze waren druk aan het zoeken naar Ilja haar verloren accreditatiekaart..... die inmiddels al lang gevonden was …..op de tribune in de sporthal : {
Terwijl ik zit te wachten komt er een man bij de receptie, van wat hij zegt versta ik alleen de woorden Marcel Cerdan en uit de reactie van de receptionist begrijp ik dat hij met spoed een taxi zoekt naar het sportcomplex, dat blijkt helaas voor hem nog minsten 20 minuten te duren. De man keert zich naar mij en vraagt in het Duits (tenminste dat maak ik er maar van) of ik weet waar de taxi’s hier stoppen, geen idee natuurlijk. Ik probeer hem duidelijk te maken dat hij met ons mee kan rijden en dat ie in de kofferbak mag (onbegrepen grapje), een evt. bekeuring is voor zijn rekening (onbegrepen grapje). Ooo, hij lijkt me nu toch wel te begrijpen maar neemt mijn boodschap wel heel letterlijk want bij de auto aangekomen loopt hij al richting de achterklep. Hem toch maar voorin gezet naast Bob, Ilja bij mij op schoot, Linda en Ilse er naast en rijden maar. Onze niet zo spraakzame lifter biedt zijn excuses aan voor zijn slechte Duits, hij blijkt de Kazachstaanse trainer van Rieza in Duitsland te zijn. Hij kent Adonis uit Drachten en noemt meteen maar even dat er bij hun een toernooi georganiseerd wordt in september en dat Adonis ook uitgenodigd is. We proberen nog een gesprek aan te knopen maar dat gaat moeizaam, het helpt ook niet echt mee dat hij erg in de stress zit om op tijd te komen. Tsja klokslag zes uur redden we inderdaad niet meer maar we zijn al bij de achterkant van het gebouw als hij ons bedankt en midden op een kruispunt uitstapt en bijna rennend richting sporthal gaat. Wij gaan verder, stoplicht op groen, bochtje om en we rijden de parkeergarage binnen. Veel eerder dan onze Kazachstaande Duitser zijn onze meiden binnen…..
De hele dag prachtig acro voorbij zien komen van 33 verschillende landen, met wel drie Nederlandse teams in de finale. Wie de echte toppers zijn wordt wel heel erg duidelijk bij de prijsuitreiking, bijna alle gouden medailles zijn voor dezelfde twee landen. Op 1x het Portugese volkslied na horen we echt alleen maar het Engels “God save the Queen” en de zware Russische tonen, dit laatste lied duurt de organisatie waarschijnlijk te lang want consequent na zo’n 20 seconden volgt een fade out midden in de muziek. Dan hebben ook wij het gehad, de sporters hebben feest naar blijkt in een prachtig kasteelachtig gebouw, wij gaan een hapje eten bij “Hippo” met alle Apart City gasten uit Nederland en daarna ons eigen voetbal feestje vieren in de hotelkamer. Helaas heeft ons hotel de foute Franse zender en geen voetbal op tv, maar daar hebben we wel een oplossing voor:
LAPTOP-RADIO-IPAD-TV! Niet helemaal geslaagd moet ik toegeven maar het is gezellig en uiteindelijk krijgen ook wij met horten en stoten mee dat het Nederlandse elftal door gaat naar de halve finale. Niet tegen de Belgen zoals zij hoopten en mij vandaag op de tribune meerdere malen voorspeld is door verschillende Belgische supporters waaronder de moeder van Corinne.
Bedtijd en geen verslag meer typen, dat doe ik lekker morgenavond als we weer thuis zijn
Wordt vervolgd…..
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
